ABDALONIMUS

ABDALONIMUS

longâ cognatione Sidoniorum stirpi regiae annexus, sed ob inopiam, suburbanum hortum exiguâ stipe colens, ab Hephaestionis hospitibus, (cui ab Alexandro permissum ut quem eô fastigiô e Sidoniis dignissimum arbitratetur, constitueret regem) ceteris praelatus, rex constituitur: cum forte steriles herbas eligens hortum repurgaret, illi cum regiae vestis insignibus intrant. Tum rege eô salutatô, alter ex his, Habitus, inquit, hic, quem cernis in meis manibus, cum isto squalore permutandus tibi est: ablue corpus illuvie aeternisque sordibus squalidum. Cape regis animum, et in eam fortunam quâ dignus es, istam continentiam profer, et cum in regali solio residebis, vitae necisque omnium civium dominus, cave obliviscaris huius status, in quo accipis regnum, immo hercule propter quem. Aliis studiô factum prosequentibus, aliis indignantibus et criminantibus, admitti eum Alexander protinus iussit: diutius contemplatus, Corporis, inquit, habitus famae generis non repugnat, sed libet scire inopiam quâ patientiâ tuleris. Tum ille, Utinam, inquit, eôdem animô regnum pati possim. Hae manus suffecêre desiderio meo; nihil habenti, nihil defuit. Magnae indolis specimen ex hoc sermone Abdqlonimi cepit vir maximus. Itaque non Stratonis modo regiam supellectilem attribui ei iussit, sed pleraque etiam ex Persicâ praedâ; regionem quoque urbi appositam ditioni eius adiecit. Curt. l. 4. c. 1. Iustin. autem l. 11. c. 10. paulo aliter. Insignis, inquit, Praeter ceteros fuit Abdalonimus, rex ab Alexandro Sidoniae constitutus, quem Alexander, cum operam oblocare ad puteos exhauriendos hortosque irrigandos solitus esset, misere vitam exhibentem, regem fecerat; spretis nobilibus, ne generis id, non dantis beneficium putarent. Diodor. Sic. l. 17. c. 46. Ballonymum vocat, non Sidonis sed Tyri regem constitutum. Aliqui Abdolominum vocant. Plut. autem de fortunâ Alexandri Orat. II. p. 340. B. corruptissime legit Alynomum. In historiâ etiam falsus est, nam Paphi regnum accepisse scribit.